წულაძის ამ სპექტაკლზე დიდი ხანია მინდოდა დასწრება. ექსპერიმენტული სპექტაკლიო, ისაო, ესაო...როგორც იქნა ვიშოვე ბილეთები და წავედით. თვალში მომხვდა უცხოელ მაყურებელთა სიმრავლე და გავიფიქრე კიდეც, ნეტავ როგორ იგებენ- მეთქი ქართულის უცოდინრად, მაგრამ დარბაზის კუთხეში დამონტაჟებული თარჯიმანი ტაბლო შევამჩნიე და დავწყნარდი , თუმცა არც არაფერი იყო ისეთი გასაგები, როგორც შემდეგ ვნახე. ძირითადი აქცენტი ვიზუალურ გამომსახველობაზეა გდატანილი , ძალიან ცოტაა მოძრაობა და კიდევ უფრო ნაკლები –სიტყვები, სამაგიეროდ ფანტასტიურად არის შეხამებული მუსკა , კადრი და განათება. ორი სიტყვით „კადრების ესთეტიკას“ დავარქმევდი ამ სპექტაკლს. მაგრამ ყველაზე ძალიან რაც მომეწონა, და ალბათ, არა მარტო მე , ეს იყო თოჯინების და მსახიობების შესანიშნავი სიმბიოზი. ასეთი რამ მე პირადად პირველად ვნახე. სიუჟეტს რაც შეეხება, ფაქტიურად დამხმარე და ძალიან მეორეხარისხოვანი იყო. იყო ამბავი იმისთვის რათა ეს სიმბიოზი რაც შეიძლება სრული და სასიამოვნო სანახავი ყოფილიყო., თუკი ამ კუთხით განვიხილავთ, ვთვლი რომ სპექტაკლი შედგა და საკმაოდ წარმატებულადაც.
პ.ს. მხოლოდ ერთს დავამატებ,სცენიდან ისეთი სიმშვიდე იღვრება , ეცადეთ არ დაგეძინოთ, :)
პ.ს. მხოლოდ ერთს დავამატებ,სცენიდან ისეთი სიმშვიდე იღვრება , ეცადეთ არ დაგეძინოთ, :)
